Een tijdje geleden schreef ik al over mijn twijfels over “aanbiddingsconcerten”. Niet dat ik faliekant tegen ben, maar ik had zo mijn vragen. En eigenlijk zijn die niet verdwenen. Onlangs trad Hillsong live op Nederland. Iemand schreef daarover iets in de trend van dat dit aanbidden was zoals God het bedoeld heeft. Zou het?
Stadionconcerten
Ik was er zelf niet bij, dus ik heb wat filmpjes opgezocht van Hillsong optredens, niet recent, maar het zal vast niet verschillen. Massale concerten met tienduizenden bezoekers. Strakke muziek, goede lichtshow, groots opgezet. Stadionconcerten waarmee ze zich kunnen meten met bands als U2 en Coldplay. De prijs (in Amsterdam) is gelukkig wat lager, voor ongeveer 30 euro ben je binnen.
Volgens mij is daar eigenlijk niets mis mee. Hillsong maakt kwalitatief goede muziek, met een overduidelijk christelijke inhoud. Misschien wat eenzijdig doordat het met name het positieve gericht is en doorgaans wat te makkelijk verteerbaar is, maar volgens mij niet zo schadelijk als sommige complotdenkers beweren (zoek zelf maar als je er meer van wil weten). Maar: is dit zoals God het bedoelt heeft? Grootse popconcerten met geweldige lichtshows?
Welke gevaren?
Ik keek zo wat filmpjes van Hillsong optredens. Het zag er dus echt goed uit. Als rockliefhebber ben ik wel wat gewend en kan ik dit wel waarderen, maar ik keek er ook naar door de ogen van een kerkganger. Want dit is dus voor sommigen blijkbaar de norm voor wat de kerk zou moeten doen. En daar begint het te wringen bij mij. Volgens mij zouden rockconcerten niet de norm moeten zijn, hoe goed de inhoud ook zou zijn. Ik durf te beweren dat God aanbidding zo niet bedoeld heeft. Wat is volgens mij het gevaar?
- We verwarren een geweldige performance met God iets goeds geven. In onze gemeenten kunnen we doorgaans niet tippen aan het niveau van professionele muzikanten.
- We denken dat we aantrekkelijke diensten hebben door (een bepaald soort) moderne muziek te gebruiken, terwijl we ons af moeten vragen of onze diensten wel rockconcerten zouden moeten zijn.
- Als bands als Hillsong als norm nemen, houd ik mijn hart vast over de inhoud van onze liederen. Een doorgaans erg positieve en persoonlijke geloofsbeleving, geen ruimte voor lijden, die vooral makkelijk verteerbaar is.
- Het gevaar bestaat dat we een bepaald gevoel willen creëren met een bepaald soort muziek, in een geweldige uitvoering. Maar aanbidding is niet een bepaald gevoel dat door een bepaald soort muziek wordt aangewakkerd.
- Er is geen ruimte meer voor ‘rust’, het is groots, spectaculair en luid, maar er is geen ruimte voor een stuk bezinning.
De norm
Ik wil niet zeggen dat we in onze diensten geen ruimte zouden moeten geven aan muziek zoals dat van Hillsong. Wij spelen regelmatig nummers van Hillsong (vooral die in Opwekking staan) en in een gezond menu heb ik daar geen bezwaar tegen. Voor een elektrisch gitarist is het vaak ook gewoon erg leuk om te spelen. Als er inhoudelijks iets anders tegenover staat, kan ik er prima mee leven. En een concert van bands als Hillsong bezoeken lijkt me ook prima. Geniet er vooral van!
Maar wat moet de norm wel zijn? Paulus noemt tweemaal dat we psalmen, gezangen en geestelijke liederen moeten zingen (Ef 5:19 en Col 3:16). Paulus pleit voor diversiteit, een diversiteit die alleen al de Psalmen in zich hebben. Het gaat niet om het spektakel (hoewel het best wel eens zo mag zijn), maar om de inhoud. En: de dienst mag ook best een ‘tegenover’ zijn. We mogen hier ook rust vinden. De wereld om ons heen is al hectisch genoeg, we hoeven dat in een stadionconcert-achtige setting niet na te doen. Ik denk dat mensen juist ook een stuk rust mogen vinden in onze dienst. God spreekt in onze stevige liederen, maar ook in de stilte…
Naschrift: medeblogger Debora aan de Wiel was bij het concert en schreef er ook een stuk over. Zeker ook even lezen!
Gloria en Kyrie 
Pingback: Avondje Hillsong | kijkmomentjes
In het oude testament kregen de muzikanten een goede opleiding en werd de tempel ingewijd met 120 (!!) trompetten. Volgens mij was dat harder en massaler (in ieder geval qua muzikanten) dan welk Hillsong concert dan ook 😊
That said, ik was in 2001 bij de eerste Hillsong dvd opname in het stadion van Sydney (ik was daar toevallig toch), en op een gegeven moment hadden ze te weinig beelden van worshippende mensen. Ze zouden een tijdlang wat akkoorden spelen en of we dan vooral erg enthousiast allemaal onze handen in de lucht wilden steken en even goed worshippen. Wel gemeend natuurlijk, zeiden ze er voor de zekerheid nog bij. Dus als je op Hillsong dvd’s ziet dat mensen uit hun dak gaan voor God, weet je nu hoe dat komt 😂😂
LikeLike
Haha, niets tegen harde muziek, maar ik denk dat het in tempel ook wel nodig was. Er stonden nog geen versterkers en zo 😉
LikeLike
Ik ben nog nooit naar een Hillsongconcert geweest en ik ken ze dus ook alleen maar van video’s. Ik geef er daarom geen commentaar op, want een opname bekijken (die ook gemonteerd, geknipt en verfraaid is) is echt iets anders dan er zelf bij zijn.
Maar goed, ik denk dat we hier een aantal zaken mogen onderscheiden. Ten eerste stelt Marc de vraag hoe te denken over ‘aanbiddingsconcerten’, maar ten tweede gaan het over Hillsong (en misschien bij uitbreiding ook over Bethel/Jesus Culture, e.d.). Ten derde zou ik de vraag daaraan willen toevoegen in hoeverre christelijke activiteiten binnen of buiten de context van de plaatselijke gemeente thuishoren. In het NT kennen we alleen maar de context van de plaatselijke gemeente en dat was toen sterker dan dat nu het geval is. Nu hebben we in één plaats vaak allerlei denominaties en zelfs ‘kleurverschillen’ tussen verschillende gemeenten van dezelfde richting in dezelfde plaats… toen had je gewoon ‘de gemeente te Efeze’ en ‘de gemeente to Korinthe’… Maar alles gebeurde wel in die context. Grote conferenties, of concerten waren er niet.
Voor de fundamentalistische letterliefhebber betekent dat misschien meteen dat die evenementen er ook niet mogen zijn, maar dat bedoel ik niet. Ik heb er niets op tegen dat christenen uit verschillende plaatsen zich af en toe verzamelen, maar ik denk dat we een paar dingen in de gaten moeten houden:
-het moet geen concurrentie zijn met de plaatselijke gemeente, want dat is toch nog altijd het bijbelse model.
-soms heb ik de indruk dat bepaalde eventementen ontstaan doordat ‘gemeentelijk conservatisme’ geen ruimte biedt aan een eigentijdse invulling van de geloofsbeleving. Dat zouden die kerken zich wat mij betreft mogen aantrekken.
-we moeten oppassen dat we niet dingen gaan organiseren voor het ‘goede gevoel’, of misschien zelfs de kick van de grote massa, het indrukwekkende evenement, de kwaliteit van de muziek, tenzij duidelijk wordt gemaakt dat het daarom te doen is. Niets mis met entertainment, maar als de organisatoren daarop uit zijn, moeten ze het niet aanbidding noemen.
-bij bovenstaande punten wil ik niet vergeten, dat er twee partijen zijn: de organisatoren en de bezoekers. De motivatie van beiden kunnen totaal verschillend zijn.Je kunt iets organiseren met het verlangen God authentiek te aanbidden, maar de mensen die er naartoe gaan kunnen doen voor het gezellige avondje uit. Daar kun je op zich niets aan doen!
LikeGeliked door 1 persoon
Even kort: eens dat dit soort zaken (ik denk ook genezingsdiensten) soms gaten opvullen die gemeenten Kate liggen (‘gemeentelijk conservatisme’)
LikeLike
Pingback: Terugblik op 2016 | Gloria en Kyrie