California Guitar Trio (CGT) is een groep van akoestische gitaristen die instrumentaal zowel eigen werk als covers speelt. Geen van allen komt overigens uit California (wel: VS, België en Japan). Via de gitaaropleiding van Robert Fripp, bekend van King Crimson, hebben ze elkaar leren kennen en maakten ze deel uit van The League of Crafty Guitarists. Ze spelen dan ook net als Robert Fripp in de New Standard Tuning (of Guitar Craft Tuning), die – naar analogie van de vioolstemming – gestemd is in vijfden: C-G-D-A-E-G. Het bereik is hierdoor groter (een lage C en een hoge A (of G bij 24 frets). Met drie gitaren zijn ze daardoor in staat om diverse werken uit te voeren, waaronder het uitdagende Toccate en Fugue in Dm van Bach. Een van de allermooiste eindes van een muziekstuk ooit, trouwens. Maar Bach was dan ook geniaal.
Een van mijn favoriete nummers CGT is The Marsh. Dit is eigen werk en bestaat uit vier delen. Het begint met een rustig gedeelte in 5/4 en E mineur. Terwijl een gitaar een rustige arpeggio speelt, wordt een mooie tweestemmige melodie erbij gespeeld door de andere gitaren. Al bij de eerste klanken krijg ik kippenvel en als de melodie begint waterige ogen. Dit is zo verschrikkelijk mooi, daar zijn bijna geen woorden voor…
Het tweede gedeelte is vlotter. Een hoger tempo, een andere maatsoort (7/8) en nu in G (wat gelijk is aan E mineur). Een lopende bas begeleid dalende meerstemmige loopjes. Door elkaar afwisselend, te spelen met het ritme wordt een vrolijke (licht melancholische) sfeer opgeroepen. Als het dan in een soort climax terecht komt komen we in het kortere derde deel. Dit is meer klassiek gitaarspel, waar je ook weer de Bach invloeden hoort. De maatsoort is nu 4/4 en de toonsoort C mineur. Door de stijgende cadans een mooie over gang naar het laatste deel. Dat is een herhaling van het eerste deel, maar nu in C mineur.
Waarom raakt het ene lied je meer dan een ander lied? Waarom kan ik helemaal opgaan in dit lied? Het sluit helemaal aan bij mijn gevoel. Bepaalde akkoordprogressies, zeker met een mooie melodie er onder, vind ik erg mooi. In dit lied horen we de progressie Em – Bm – C – Am. Andere progressies die me raken zijn Em – C of Em – D – C -Bm. Liedjes in “drie akkoorden” (bijv. G – C – D) vind ik eerder vlak in gevoel en raken me minder snel, daar moet de melodie (en/of tekst) sterker zijn om me mee te krijgen.
Een lied als The Marsh is ideaal voor als ik even een muzikale bemoediging nodig heb. Alsof de noten mijn gevoel precies kunnen verwoorden. Om een relatie te leggen met mijn geloof: God heeft muziek geschapen en gebruikt daarvoor mensen. Of CGT nu christenen zijn of niet, ze maken deel uit van Gods schepping en zijn in staat om Gods gegeven talenten om muziek te maken om te zetten in geweldige, hoogstaande muziek. Het enige wat ik kan doen is er van genieten… (en proberen het na te spelen)
In het kader van de #bloghop van juni zie ik mijn kans schoon. Ik heb al jaren een enigszins dynamisch lijstje met de muziek die ik bij mijn begrafenis wil laten horen. Muziek betekent heel veel voor me, en zegt ook iets over me. Op verschillende belangrijke momenten in mijn leven heb ik muziek gebruikt om daar mijn eigen stempel op te drukken. Bij mijn trouwen, dopen, het opdragen van mijn kinderen. Soms zelf geschreven, soms een lied van een ander. Ik alleen op gitaar, of ik schakel iemand in om te zingen. Bij mijn begrafenis ben ik er zelf niet meer fysiek bij. Maar wat als ik de kans krijg om de muziek te laten horen die iets over mij zegt? Ik heb een lijst gemaakt. Een aantal nummers zijn stabiel, anderen zullen mogelijk over 5 jaar weer anders zijn. En wat mij betreft duurt het nog heel lang! En of de lijst ook integraal gedraaid zal worden (er zit een paar lange nummers bij, zelfs een van 25 minuten)? Nou ja, ik merk er niet veel van vrees ik 😀
Anathema – Inner Silence
In mijn hardrock periode was dit al een favoriet nummer van deze engelse band. Begonnen als doom metal, inmiddels meer symphonische rock a la Pink Floyd. Dit nummer zit in de overgangsfase, geschreven n.a.v. het overlijden van de oma van een van de bandleden. In die tijd heb ik, via via, de bandleden ook een aantal keer backstage ontmoet en heb ik zelfs met een van de gitaristen gejamd in een Dynamo Open Air preparty (ik herinner dat we Wish you were here van Pink Floyd en Powerslave van Iron Maiden hebben gespeeld).
Als ik de eerste pianoklanken van het lied hoor krijg ik al kippenvel. Dit is zo mooi. Met maar een korte, maar betekenisvolle tekst: “When the silence beckons / And the day draws to a close
When the light of your life sighs / And love dies in your eyes / Only then will I realize / What you mean to me.” Hoe zullen mensen mij herinneren?
Affector – Harmageddon
We blijven nog even in de hardere sferen. Affector is een christelijk metal project waarvan op dit moment één cd is verschenen: een concept album over Openbaring. Dat past natuurlijk bij het einde. Dit nummer is 13 minuten. Vette gitaarriffs en drums (Collin Leijenaar) en de mooie zang van Ted Leonard, maar ook een geweldige tekst. Het refrein geeft me kippenvel: “Hallelujah! Salvation, power and glory belong to our God / For true and righteous are His judgments”
Neal Morse – The Glory of the Lord / Outside Looking in / 12
Het liefst zou ik het hele album ? van Neal Morse doen. Maar om het kort te houden (het wordt met deze nummers al zo’n lange dienst!) deze drie nummers, die in elkaar overlopen. The Glory of the Lord is een dramatisch lied, klassiek aandoend, onregelmatig geteld (5 + 6 + 8) en laat bombastisch horen hoe groot God is. Dit loopt over in Outside Looking in, over iemand die het gevoel heeft buiten te staan, niet binnen te mogen komen. Zo ben ik ook geweest, en toch mocht ik binnen komen. Dan loopt het over in 12. 12 stammen, discipelen enzovoorts. En dan weer het refrein: “After all, we see the temple of the living God” (ik zou het tot 1:48 laten afspelen).
Salem Hill – So Human
Salem Hill is een vrij onbekende christelijke progressive rockband, maar met geweldige composities en scherpe teksten. Dit nummer gaat over onze menselijkheid. En aangezien ik dan mijn aardse lichaam achterlaat, leek me dit wel toepasselijk. Lees de tekst en oordeel zelf. En oh ja. ’t Is helemaal in 7/8. Daar word ik ook blij van!
The Flower Kings – Stardust we are
The Flower Kings heb ik leren kennen via Neal Morse, die met Roine Stolt, de zanger/gitarist van The Flower Kings, samen in Transatlantic zit (moet ik misschien toch Stranger in your soul er ook aan toevoegen?). Dit nummer gaat ook over de mens, sterrenstof zijn we, bijna goddelijk (Psalm 8:6). Episch met een mooi refrein (“Stardust we are / close to divine / Stardust we are / see how we shine”). Dat schijnen wordt trouwens gerelativeerd in het vorige nummer…
Iona – Foreign Soil
Het is moeilijk om maar één lied van Iona te kiezen. Laatst besprak ik al White Horse. Na twee nummers over de mens, een lied over de vreemde plek waar we nu zijn, maar niet echt horen. We zijn op vreemde grond. En wat is dit een mooi lied. Begint met de serene zang van Joanne Hogg. Als je hier geen kippenvel bij krijgt, dan weet ik het niet meer. Nummer heeft me ook bemoedigd als het even lastig was.
Flying Colors – The Storm
En als we het dan toch hebben over moeilijker tijden. Als er één lied is dat me er door heen helpt is het wel dit nummer. Een poppy progressive rock nummer van de supergroep bestaande uit o.a. Neal Morse en Mike Portnoy. Het is vooral de combinatie van tekst en muziek die het ‘m doet: “The storm… / We will dance as it breaks / The storm… / It will give as it takes / And all of our pain is washed away / Don’t cry or be afraid / Some things only can be made / In the storm”
Robert Fripp & Peter Gabriel – Here comes the flood
Een andere lied dat met raakt, vooral in moeilijker tijden, is dit nummer van Peter Gabriel. Vooral de uitvoering met Robert Fripp (King Crimson) vind ik geweldig. De verstilde uitvoering, de sferische gitaarpartijen van Fripp, de breekbare stem van Gabriel. En dan komt de vloed. En is alles voorbij?
Dave Bainbridge – Until the tide turns
Maar het tijd keert. Vanuit de verstilling. De verte die dichterbij komt, het wachten op verandering. Zwakte wordt sterkte (ik heb nu al kippenvel!) Als het gewone vreemd wordt. Twee worden een. Heer ik wacht… Heer ik wacht tot het tijd keert. En dan knal de hele band er in. Wauw. Zo mooi.
Psalmen voor Nu – Ken jij zo’n God? (Psalm 18)
Onmogelijk om te kiezen uit zoveel Psalmen. Dankzij Psalmen voor Nu ben ik het ook gaan waarderen op muziek. Dit is denk ik wel een van mijn favoriete. Een epische Psalm met een stuk geschiedenis. Door alles heen. Ken jij zo’n God? “Geef God alle eer / ik riep de Heer / Hij alleen zal mijn houvast zijn / Geef Hem alle eer / ik roep de Heer / Hij bevrijdt mij / Mijn vijand krijgt geen kans”
Phil Keaggy – What a day
Dit nummer staat al heel lang op deze lijst. En moet natuurlijk de afsluiting zijn! Wat een dag zal dat zijn, als we Jezus weer zien. Dit lied luisterde mijn vader vroeger veel. Jaren later vond ik het gare cassettebandje terug, zo vergaan dat het nummer nogal jengelde. Een jaar of 10 geleden heb ik de dubbel cd How the West Was One van de versie met Second Chapter of Acts via Amazon besteld (het was niet zo makkelijk te krijgen in Nederland). Sowieso een geweldige album (ik skip de lange toelichtingen bij de nummers wel…)
Hopelijk duurt het nog voor mijn afscheid er is. Maar met deze nummers kun je een glimp krijgen van wie ik ben.
De tweede in de serie Geraakt door een lied. Het lied Hurt is origineel van Nine Inch Nails, een industriële rock band, en gaat over depressie en benoemt automutilatie. In de handen van Johnny Cash is het een heel ander lied geworden, wat vooral duidelijk wordt als je de officiële videoclip er bij bekijkt. Als een soort zwanenzang kijkt Cash in de video terug op zijn leven, wat een hele nieuwe betekenis geeft. Waarin misschien wel iemand anders de hoofdrol speelt dan Johnny Cash. Lees verder →
Een nieuwe serie! Er is zoveel over muziek te zeggen en schrijven, maar ik deel ook graag de mooiste muziek die ik ken. Ik laat me daarbij niet beperken tot christelijke muziek (misschien een blog wijden aan wat dat is precies is? Hoewel ik nu al kan zeggen: daar is niet één definitie voor), maar laat me vooral leiden door wat me raakt, op wat voor manier dan ook. . Ik luister nu eenmaal naar meer dan alleen “christelijke” muziek. Soms zal er wel een christelijke link zijn, maar die ga ik niet noodzakelijk opzoeken. Vandaag: Here Comes the Flood. Lees verder →
Gloria en Kyrie 