Recensie Tourniquet – Gazing at Medusa

De christelijke thrashmetalband Tourniquet gaat al heel wat jaartjes mee, hoewel de band vooral in leven wordt gehouden door drummer Ted Kirkpatrick samen met gitarist Aaron Guerra. Het nieuwe album is, zoals tegenwoordig veel ‘kleinere’ artiesten doen, met crowdfunding gefinancierd. Samengevat is het een stevig thrashmetalalbum waarin veel invloeden verwerkt zijn in een herkenbaar Tourniquet geluid.

Live

Onlangs heb ik Tourniquet eindelijk live kunnen zien. Als 15 jarige stond ik met mijn kartonnen gitaar stond ik op mijn kamer al te headbangen op Ark of Suffering of Broken Chromosomes. Een paar jaar later kon ik ze ook zelf spelen op een echte gitaar. Ik heb Ted Kirkpatrick kort gesproken tijdens de meet and greet. Geen omhooggevallen artiest, maar een leuk gesprekje (over casettebandjes…) Het album was tijdens dit concert nét uit, maar ze hebben vooral een overzicht van het oeuvre gespeeld en alleen de titeltrack. Een aantal van mijn favorieten kwamen in elk geval voorbij.

Bandwisselingen

Ondanks de nodige bandwisselingen is het herkenbaar een Tourniquet album, waarin metal, klassiek, snel, traag, progressief en het lompere beukwerk geïntegreerd zijn. Naast Ted Kirkpatrick op drums en bas en Aaron Guerra op gitaar en zang zijn er twee sessiemuzikanten: Tim “Ripper” Owens (o.a. Judas Priest en Iced Earth) voor de hoge en cleane zangpartijen en Chris Poland (o.a. Megadeth) als sologitarist. Op het laatste nummer zingt Deen Castronovo (o.a. Journey).

Sinister Scherzo

Het album knalt met Sinister Scherzo er direct in, met een riff met tremolo picking en de dubbele bass. Na het intro en een vreemd fluitje begint de riff van het eerste couplet. Het nummer gaat over de worsteling met het kwade. Het melodieuze refrein zegt: “Sinister Scherzo – the pull of evil is strong / Sinister Scherzo – led by its hellbound song” en de laatste keer “let Him change your song” (met verwijzing naar Psalm 40). Het middenstuk heeft een leuke riff met breaks en stops op onverwachte momenten. Het volgende nummer Looking for Gondwanaland begint met een melodieuze riff met wat maatwisselingen en gaat over eenheid. Het continent Gondwana dat ooit bestaan zou hebben wordt gebruikt als metafoor.

Dood

In Memento Mori (Remember you must die) is een traag nummer in de beter doommetal traditie, trage riffs maar ook melodieus. Het gaat over onze sterfelijkheid, onze zelfoverschatting en dat we alleen kunnen leven door te sterven: “We are mortal – but think we are invincible / We are fragile – but think that we’re fearless”. Het eindigt met “Yet we can love – we love because He first loved us / Dying means living – living means dying – memento mori”. Nog meer over dood: All Good Things Died Here begint met relatief vrolijk uptempo riffje in 3/4 en beukende drums. Als de gitaren uitklinken en de drums een half tempo 4/4 begint, komt er een lekker galopriffje en een gitaarsolo. Het eerste couplet begint pas 1:43. In het nummer wordt de paradox van de sterkte van zwakheid bezongen.

Rechte pad

Het intro van The Crushing Weight of Eternity, over de keuze voor het juiste pad, heeft een na een mars-achtig intro een vette melodieuze riff. Maar dit wordt doorbroken door een tweestemmig superdissonant tussenspel om te vervallen in een meer hardcore ritme. In “The Peaceful Beauty of Brutal Justice” vinden we iets wat bijna een ballad zou kunnen zijn door te beginnen met een cleane gitaarpartij. Het gaat over recht en onrecht. Kirkpatrick vraagt zich hier af “Where is justice in this world?” Dan kalt er een riff met dubbele bass in en een lange schreeuw van Guerra. Maar de vragen blijven: “Does pure evil enter into paradise?” Minder geslaagd vind ik het middenstuk met een soort folk-achtige melodie. Op het einde komt dit als hele trage riff wat beter tot zijn recht.

Melodie en dissonanten

Can’t Make Me Hate You is een statement om je niet te laten verleiden tot haat. Ook hier weer veel wisselingen in riffs: het begin melodieus, daarna komt en gek dissonant stukje terwijl het couplet melodieus is. De afwisseling tussen de melodieuze zang en de “nasty voice” (zo noemde Kirkpatrick dit tijdens het concert waar ik laatst was) is treffend. De eerste zingt “A still small voice says” waar de tweede op antwoord “Can’t make me hate you”. Ondanks het dissonante stuk is het een vrij melodieus nummer. One Foot in Forever heeft na een complex ritme (wel in 4/4) een lange, mooie, gitaarsolo. Voor het couplet begint is er een korte klassiek-ige riff die ik echt heel vet vind. Later wordt deze wat meer uitgewerkt en meerstemmig gespeeld.

Versteend

Het laatste nummer is tevens de titeltrack, Gazing at Medusa. Medusa is de mythische figuur, mooi maar als je haar aankijkt versteen je. Dit is metaforisch voor strijd, maar Kirkpatrick verzekert ons “I can do all things through Him who strengthens me”  In het nummer worden stevige riffs afgewisseld met melodieuze stukken. Het refrein heeft een pakkende melodie. Op dit nummer zingt Deen Castronovo (o.a. drummer Journey), wiens stem goed past bij het nummer.

Conclusie

Het album staat drie kwartier aan zware riffjes (het wordt steeds lager: van halve toon lager op het eerste album, lange tijd anderhalve toon of twee tonen nu helemaal naar B – of een 7 snarige gitaar), melodieen met hier en daar wat klassieke invloeden, af en toe wat gekke dissonante dingen maar ook teksten die je aan het denken zetten. Als ik ze allemaal had moeten benoemen – wat ik eigenlijk wel had gewild, was het gewoon te lang geworden. Met het artwork heb ik minder, ik houd niet zo van de wat duistere afbeeldingen. Ik denk dat het voor (thrash)metalfans een perfect album is, en al helemaal voor Tourniquet fans. Ik luister ‘m graag als ik zin heb in iets stevigs. Het is een waardige aanvulling op de andere albums.