Twee te jong gestorven vrouwen

In slechts een paar dagen tijd overlijden twee vrouwen van 37. Veel te jong. Niet zomaar twee vrouwen: Rachel Held Evans en Kinga Ban. En ik moet zeggen, dit raakt me, want dit is een gemis ook al ken ik ze niet persoonlijk. In de eerste instantie natuurlijk voor familie en vrienden. Man en kinderen die alleen achterblijven. Dat alleen al is intens verdrietig, en ik kan me niet voorstellen hoe het voor hen is. Maar ook voor de christelijke wereld, want ik denk dat beide vrouwen een waardevolle erfenis achterlaten.

Rachel Held Evans (8 juni 1981 – 4 mei 2019) was schrijfster die regelmatig met haar stukken opschudding bracht. Ze was zodanig teleurgesteld in de evangelisch beweging dat ze zelfs overging naar een andere kerk. Ze brak een lans voor vrouwen en de LGBT community. Een stuk dat mijn aansprak was bijvoorbeeld deze: Patriarchy doesn’t “protect” women: A response to John Piper. Hierin geeft ze aan dat een traditionele visie op man en vrouw niet de vrouw beschermd, maar eigenlijk het mannelijk patriarchaat in stand houdt. Het zal niemand die mijn blog kent verbazen dat de post Lent for the Lamenting mij ook erg aansprak. Met haar blog en boeken laat ze een waardevolle erfenis achter voor de christelijke wereld. Misschien ben je het niet met haar ideeën eens, ik hoop wel dat ze je aan het denken zet en je eigen ideeën nog eens kritisch bekijkt.

King Ban (27 juli 1981 – 6 mei 2019) is in christelijke Nederland bij de meeste mensen bekend. Haar mooie stem is te horen op albums van o.a. Sela, Psalmen voor Nu, Opwekking en solowerk. Mijn eerste kennismaking was Psalm 84 in de uitvoering van Psalmen voor Nu (Wat hou ik van Uw huis). Al jaren was bekend dat ze ziek is en dat de prognose slecht was. Toch kwam het bericht dat ze was overleden als een verrassing. Vorige week las ik nog een bericht over een lied van haar. Net als bij mijn vader is het er ‘opeens’. Met haar stem, de mooie muziek waaraan ze heeft bijgedragen (solo en bands) maar zeker ook haar open houding waarover ze over haar ziekte sprak laat ook zij een mooie erfenis achter. Samen met Elbert Smelt nam ze een afscheidslied op, lees hier een interview met hen over het lied. Probeer dat maar eens met droge ogen te luisteren.

Elbert Smelt verwoordt (erg mooi trouwens!!!) zoals ik het wel zo ongeveer voel:

Ik voel me plompverloren en verlegen
Dat ik sterk ben en gezond
Want jij bent ziek en ik begrijp het niet
Ik zou willen dat je hier blijven kon 

Twee vrouwen. 37 jaar. Veel te jong overleden. Boeken, blogs, liedjes hebben wij nog. Familie en vrienden blijven alleen achter. Ik wens ze sterkte toe in deze moeilijke tijd. Veel meer woorden durf ik er niet meer aan te verspillen, en sluit af met een lied dat Kinga Ban zingt, en we ook tijdens de begrafenisdienst van mijn vader speelde en zongen.