In maart verscheen Jesus Christ the Excorcist, een progressive rock musical van Neal Morse. Ideeën voor deze musical had Neal Morse al lang en in 2018 is de musical ook live uitgevoerd tijdens zijn jaarlijkse Morsefest (de DVD verschijnt voorjaar 2020). Zoals de titel doet vermoeden gaat het over Jezus en ligt er een (lichte) focus op de uitdrijvingen maar ook op de laatste periode van Jezus’ leven op aarde.
Sceptisch
Eerlijk is eerlijk: aanvankelijk was ik wat sceptisch. Neal Morse brengt aan de lopende band albums uit (alleen al in 2019 drie albums, naast dit album ook The Great Adventure met The Neal Morse Band en Third Degree met Flying Colors) en het thema excorcisme trekt me niet zo. Maar na de eerste luisterbeurt was ik al gauw om. Neal Morse heeft een geweldige cast gevonden, de zangers zijn echt geweldig, maar ook de nummers vind ik erg goed. Inhoudelijk ligt het dicht bij de evangeliën wat veel (voor mij) herkenning geeft.
Cast
De cast bestaat onder andere uit Ted Leonard (Jezus, o.a. zanger van Enchant en Neal’s vorige band Spock’s Beard), Nick D’Virgilo (Judas, drummer en zanger van Spock’s Beard en sessiedrummer voor o.a. Tears for Fears) en Matt Smith (Johannes de Doper, zanger van Theocracy). Neal Morse heeft geen hoofdrol, maar zingt o.a. Pilatus, een van de demonen en discipelen. Grote verrassing is zanger Talon David, die Maria Magdalena voor haar rekening neemt. Op het laatste nippertje gecast op aanraden van zijn vrouw bleek deze jonge zangeres (ze was 19) een gouden greep. Met een gouden stem. De nummers waar zij in zingt (o.a. Free at Last en The Greatest Love of All) zijn voor mij echt hoogtepunten.
Uitdrijvingen
Het album begint typisch Neal Morse: met een rustige Introduction en een bombasitsch Overture. In de inleiding zingt Jezus over zijn verlatenheid aan het kruis. Getaway gaat drie jaar terug in de tijd, waarin Israeliteiten spreken over de profetie van een redder. In Gather the People en Jesus’ Baptism komt Johannes de Doper. Matt Smith heeft echt een mooie stem, die naar mijn mening in deze nummers nog beter tot zijn recht komt dan zijn eigen band Theocracy. Het album volgt de geschiedenis met Jesus’ Temptation, in zekere zin de eerste duiveluitdrijving. Na There’s a Highway (wat slaat op Jezus als de Weg) volgt de uitdrijving van Maria Magdalena in het bluesy The Woman of Seven Devils. Ze bezingt haar bevrijding geweldig in Free at Last, een van de hoogtepunten van het album. Maar er moeten meer mensen bevrijd worden, The Madman of the Gadarenes zingt over de bezeten man waar de demonen in de varkens gaan. De focus verschuift hier. In Love Has Called My Name roept Jezus’ zijn discipelen bij elkaar. De eerste akte eindigt met Get Behind Me Satan.
Passiespel
De tweede akte is thematisch veel meer een passiespel. Het begint met de oproep van de farizeeen en priesters: He Must Go To The Cross. Jezus komt Jeruzalem binnen in Jerusalem (palmpasen), we horen van Judas’ worstelingen in Hearts Full of Holes, waar opnieuw blijkt hoe mooi de stem van Nick D’Virgilo is. Het verhaal volgt de bekende route via The Last Supper, Ghetsemane, Jesus Before the Council And Peter’s Denial, Judas’ Death en Jesus Before Pilate and the Crucifixion. Stuk voor stuk prima nummers, maar deze worden overschaduwd door het fenomenale slotgedeelte met de nummers Mary At the Tomb, The Greatest Love of All en Love Has Called My Name (Reprise). De opstanding van Jezus wordt hier met name vanuit de optiek van Maria Magdalena bezongen, dit loopt over in het geweldige duet The Greatest Love of All tussen Jezus en Maria Magdalena en de reprise van Love Has Called My Name.
Conclusie
Met Jesus Christ the Excorcist heeft Neal Morse laten zien dat kwantiteit en kwaliteit goed samengaan (en dat ik niet zo sceptisch moet zijn als iemand uit de pinksterhoek over excorcisme een album maakt). Door de veelzijdige cast en mooie nummers is dit ook een van de weinige Neal Morse albums die regelmatig in de auto op staat, zelfs mijn kritische dochter van 11 vraagt soms naar “die musical”. Ik kan niet wachten tot de DVD begin 2020 uit is, ik vind het geweldig om dit soort muziek live te zien!
Gloria en Kyrie 
Inderdaad één van de beste albums van 2019! Naast de genoemde zangers zijn er nog meer mooie rollen weggelegd voor o.a. Rick Florian (Whiteheart) als de duivel, Mark Pogue (bekend als solo artiest en met zijn band Fortress) als de bezetene, en Jake Livgren (neefje van Kerry Livgren van Kansas en AD), de zanger van de progband Proto-Kaw. Hij speelt zelfs twee rollen, als Simon Petrus en Kajafas de hogepriester. Het is toch wel de moeite waard om deze zangers ook te noemen, want ook zij zingen de sterren van de hemel op dit magnifieke album!
LikeLike
Iedere recensist maakt zijn eigen keuzes. Ik heb de voor mij interessante dingen genoemd en geprobeerd het niet te lang te maken (genoemde artiesten heb ik wel overwogen te noemen, maar ik wilde geen ellenlange lijst). Als ik meer tekst had willen schrijven had ik wat meer aandacht aan de nummers zelf besteed, maar ik vind het zo een mooie balans tussen lengte en recht doen aan het album en artiesten.
LikeLike
Inderdaad een geweldig album. Ik vind de titel moedig, vooral omdat excorcisme bij velen de wenkbrauwen doet fronsen. Neal Morse zelf zegt dat hij het thema koos, omdat het hem opviel hoe vaak Jezus demonen uitdrijft. Je kunt het niet missen als je de evangeliën leest. We wisten al dat Neal niet bang is voor kritiek en gefronste wenkbrauwen (denk aan ‘Testimony’, dat voor menig niet-christelijke fan toch echt wel even slikken was), dus hij deed het gewoon.
Toch is excorcisme maar een van de thema’s. Uiteindelijk gaat het om het evangelieverhaal en is het exorcisme een licht accent. Het levert wel wat unieke dingen op. Ik ken in ieder geval in de christelijke muziek geen ander nummer dat de bevrijding van de ‘man met het legioen’ zo tekstgetrouw vertelt – als er al een ander nummer is over dat thema. En Neal Morse doet het op zijn eigen indringende, onnavolgbare manier.
Qua cast ben ik ook echt onder de indrukt van Talon David. Ik hoop dat we haar vaker gaan horen in Morse-producties.
Het enige minpunt vind ik, dat Neal Morse een beetje uit de bocht vliegt door een heel nummer te wijden aan de ongefundeerde invulling van de motivatie van Judas. Morse geeft er een bepaalde positieve draai aan, alsof Judas het allemaal niet zo bedoelde en een bepaald – positief – plan mee had. Alleen hadden de bijbelschrijvers daar blijkbaar nog niet van gehoord.
Afgezien daarvan is het een mooi evenwichtig album, sterk in elkaar, met een aantal op perfect gekozen momenten terugkerende thema’s.
Aanrader!
LikeLike