Met het overlijden van Mies Bouwman kon je er op wachten: een herhaling van de vermaarde spelshow Eén van de acht uit begin jaren zeventig. Ik zapte er gisteravond toevallig langs en heb de tweede helft meegekregen. Wat is er in ruim veertig jaar tijd veel veranderd! Ik ben dan ook zo iemand die weetjes opzoekt op Wikipedia. Het programma liep regelmatig uit en het was duidelijk te zien dat het allemaal wat minder gestructureerd ging dan we tegenwoordig gewend zijn. Ik moest ook denken aan het programmateam in onze gemeente, waarmee we er voor zorgen dat het allemaal niet te “evangelisch” rommelig loopt…
Gezellig
Regelmatig verscheen een glimlach op mij gezicht bij het kijken van de show. Ik ben van 1976, en aangezien Eén van de acht tot 1973 liep heb ik er niet veel van meegekregen. Ik ken Mies Bouwman vooral van In de hoofdrol. In Eén van de acht moeten kandidaten verschillende spellen doen om steeds verder te komen, culminerend in de ‘lopende band’. Het ging allemaal losjes en redelijk spontaan. Bij twijfel werd de jury hardop aangesproken, spelregels gecheckt, antwoorden nog eens besproken. Het kwam op een gezellige manier wat rommelig over. Een beetje zoals een spelletjesavond thuis. Ik snap wel dat het zo populair was.
Rommelig
In kleinere evangelische gemeenten gaat het er vaak ook wat “rommeliger” aan toen. Althans, dat is mijn perceptie nu ik al aardig wat jaren betrokken ben bij het programmateam. Met dit programmateam proberen we structuur aan te brengen in de dienst, niet nog op het laatste moment nog dingen moeten regelen die al veel eerder geregeld hadden kunnen worden en vooral: lijn brengen in een dienst zonder onnodig storende elementen. Het gevaar is natuurlijk wel dat het wat steriel kan overkomen, maar we zijn te klein om het écht heel gelikt te maken. Toch merk je wel dat het allemaal wat soepeler loopt.
Kwinkslag
Toen ik de spelshow keek dacht ik: dat “rommelige” heeft toch ook wel wat. Maar dat staat of valt dan wel van een presentator – en team – die alles in de hand heeft. Mies Bouwman was een vakvrouw die wist wat ze deed en kon zich wel wat improvisatie veroorloven. Met een vrolijke lach wordt alles in goede banen geleid. In onze gemeente loopt het ook niet altijd vloeiend, en ik merk dat de ervaren zangleiders en sprekers dat makkelijker in goede banen kunnen leiden. Daar kun je niet tegen op “programmeren”. Laatst begonnen we een dienst met een canon, en per ongeluk werd de mannen- en vrouwenpartij omgedraaid. Met een kwinkslag zorgde de zangleider dat het bleef lopen. Iets wat heel storend had kunnen zijn werd zo op een leuke manier opgelost.
Voorbereid
Nog steeds geloof ik in de kracht van het programmateam: wat je kunt voorbereiden moet je voorbereiden. Dat de Geest het allemaal wel goed laten komen op het laatste moment vind ik te zwak. Alsof de Geest niet eerder al werkt. Het getuigt mijns inziens eerder van een beperkte theologie of misschien gewoon luiheid om goed voor te bereiden. Maar goed voorbereid of niet, het kan altijd misgaan. In de meeste gemeenten hebben we geen vakvrouwen als Mies Bouwman. De eredienst is natuurlijk een serieuze zaak, die wat mij betreft zo goed mogelijk moet verlopen om alle focus op God te houden. Maar ook daar lopen talenten rond die er altijd nog iets van weten te maken. Misschien geen “gezellige spelletjesavond” thuis, maar wel een goede tijd samen met God en de gemeente.
Gloria en Kyrie 