Applaus tijdens de dienst?

Een jaar of twintig jaar geleden speelde ik met mijn toenmalige band af en toe op kleine podia in Eindhoven en omstreken. Een van de grootste waarderingen die je kon krijgen na een optreden was een groot applaus. Nu sta ik zo’n beetje elke drie weken op het podium, maar eerlijk gezegd is het laatste waar ik op zit te wachten een applaus. Ik voel me er wat ongemakkelijk bij. Waar zit ‘m dat in?

In mijn wilde jaren maakte ik vooral muziek tot meerdere eer en glorie van mijzelf. En applaus was dan natuurlijk geweldig. Ik was trots op de nummers die ik schreef en hoe we het als band uitvoerde. Het was echt mijn ding. Maar in de nieuwe eeuw werd ik vernieuwd: ik kwam tot geloof. God maakte mij nederig (proces is nog in volle gang trouwens) en ik begon in de kerk met kinderliedjes van Elly en Rikkert… Ik genoot van de kinderen die genoten en leerde muziek op een andere manier te benaderen. Langzaam begon ik meer te doen en nu speel ik niet alleen muziek, leid ik niet één band maar coördineer ik alle bands en alles rondom muziek en eredienst. En eerlijk is eerlijk: ik vind het erg fijn als ik gewaardeerd word, Ik steek er tijd in, ik doe mijn best om er iets van te maken. Maar één ding voelt gek. Dat applaus, in elk geval tijdens de eredienst. Ik vraag me dan af: klappen ze nu voor God, of voor ons?

Ik associeer applaus namelijk met waardering voor mensen die iets hebben gedaan of uitgevoerd dat indruk maakte. Daar is denk ik niets mis mee, elkaar bemoedigen is goed. Maar de muziek tijdens de eredienst is niet zomaar een uitvoering. Het is begeleiding waarbij we zingen als héle gemeente. Ik vind een applaus dan ook niet op zijn plek. Het leidt af van de werkelijke focus van eredienst, zeker als een dienst er mee eindigt. Ik hoor wel eens zeggen dat het applaus voor God is, en niet voor de band. Dan heet het vaak een klapoffer. Maar ik vind het lastig los van elkaar te zien. In de meeste situaties buiten de kerk is een applaus niet voor God. We geven tijdens de eredienst – als het goed is – God de eer op manieren waarbij het duidelijk is dat het om God gaat, en niet om de mensen op het podium. Laten we het daar wat mij betreft dan ook bij houden, en er geen vroom sausje overheen te gooien door het een klapoffer te noemen. Dat voorkomt verwarring en legt geen (onbedoelde) nadruk op de mens.

Advertentie