Geraakt door een lied IX: The Neal Morse Band – Broken Sky / Long Day (Reprise)

Het is alweer een tijdje geleden dat ik schreef over een lied dat me raakt. Nu is er de #bloghop Blog met een lied, Een goede reden dus om hier weer iets over te schrijven. Maar welk lied? Er zijn er zoveel die ik mooi vind, die me raken. Gisteren zat ik in auto, ik was naar Glow geweest in Eindhoven, en ik had The Similtude of a Dream op staan. Dit album van The Neal Morse Band is gebaseerd op John Bunyan’s Pilgrim’s Progress (Eens Christens reize naar de Eeuwigheid). Een allegorie op het leven van een christen, met alle worstelingen die daarbij horen. Het is een geweldig album, met technische hoogstandjes, maar ook momenten die me kippenvel bezorgen. En dat geldt zeker voor het slotlied Broken Sky / Long Day (Reprise).

Neal Morse heeft al behoorlijk wat conceptalbums afgeleverd (ik tel er zo uit mijn hoofd acht), dus als er iemand is die weet hoe je zoiets moet aanpakken is hij het wel. Doordat hij nu met een vaste band werkt, die ook betrokken is bij het schrijfproces klinkt het weer fris, zonder dat je de typische Neal Morse stijl mist. Hij weet op knappe manier muzikale thema’s te verweven door het album, die op verschillende wijze terugkomen. In Long Day / Overture, waar het album mee begint, worden een groot deel van die thema’s al geïntroduceerd. In het slotlied komt dit allemaal samen tot een soort apotheose.

Het begint allemaal heel rustig (het vorige nummer was een complex instrumentaal staaltje gekkenwerk). De ‘christen’ van het verhaal kijkt waar hij nu staat:

Where I have seen and I have known
By setting down the road called home
The journey is to be with You
For I have seen the broken sky turn blue
The broken sky turn blue

Na een vette gitaarsolo waarin de spanning wordt opgebouwd wordt het refrein nog een keer herhaald. Na “I belong to You” komt weer zo’n mooi thema die al vaker terugkwam op het album en loopt het over “Long Day”. De reizende christen heeft een lange dag achter de rug en komt weer terug:

And it’s been a long day now
Down this road I have traveled
And it’s been a dark night
And I’ve waited so long
Through the rain in the fire
I have finally found You
And it’s been a long way now
But this son’s coming home
This son’s coming home
This son’s coming home

En dan… dan komt het ultieme kippenvelmoment. Een hele, hele mooie melodie, bombastisch neergezet, nog even scheuren op die elektrische gitaar. Ik heb niet gauw vochtige ogen tijdens een optreden… maar dit moment was live echt geweldig. En na al dit melodieus muzikaal geweld, blijft het kippenvel… maar nu keert de rust terug (live moest Neal even wachten met inzetten tot het applaus stopte). Als Gods leven in ons is, zijn we pas echt compleet, kunnen we zijn wie niet hadden kunnen zijn zonder God. En dan begint het avontuur pas echt:

To be the completed man
To love and to understand
To change everything I can
It now makes sense to me
To be who I could not be
To love You so easily
With Your life inside of me
Let the great adventure now begin…

Eigenlijk wilde ik het live nog even tot me door laten dringen. Dit was zo’n geweldig moment, maar ja… het publiek was uitzinnig en een oorverdovend applaus volgde (hieronder een amateurfilmpje van het nummer in de 013). Je moet je voorstellen dat deze band bijna aan een stuk door een muziekstuk van ruim een uur en drie kwartier heeft gespeeld, technisch van zeer hoog niveau en voor zover ik kon horen foutloos. We waren zéér onder de indruk. De studio opname klinkt geweldig, maar live komt het echt tot leven. Een van de mooiste concerten die ik in mijn hele leven heb gezien.