Al jaren ben ik groot liefhebber van de muziek van Iona. Hoewel de band niet heel erg productief is (7 studio albums in 27 jaar tijd) is de kwaliteit van de muziek altijd hoog. Misschien speelt mee dat de bandleden in verschillende landen wonen (zoals Joanne Hogg: Noord Ierland, Dave Bainbridge: Engeland, Frank van Essen: Nederland). De band heeft een herkenbare sound, met keltische invloeden in een (progressieve) rock sfeer. Soms sferisch, soms lyrisch, soms op volle kracht.
Bij de eerste klanken van Flight of the Wild Goose was ik verkocht. Met dank aan mijn vader. Vooral het album Journey into the Mourn (1995) is jarenlang mijn favoriet geweest, met als persoonlijke topper Inside my heart. Maar het laatste album bracht hier verandering in: Another Realm (2011). Een dubbelalbum waarop de progressieve kant misschien nog sterker naar voren komt dan op eerder albums. Het is moeilijk kiezen wat mijn favoriete nummer is van deze plaat. Clouds, Let Your Glory Fall, Foreign Soil en White Horse strijden om de eerste plek. Maar als ik moet kiezen, is het toch het epische White Horse. Maar dat had je misschien al geraden n.a.v. de titel van dit blog…
White Horse heeft alles in zich wat Iona omschrijft. Een sterkte tekst (geïnspireerd door Openbaring, als je het mij vraagt), epische opbouw, sferische stukken, vette gitaarsolo’s, keltische invloeden en een opbeurend rockend einde. En – oh wat word ik daar blij van – onregelmatige maatsoorten. Ik kan er geen genoeg van krijgen! Het is echt een avontuur om naar te luisteren, je wordt helemaal meegenomen in het verhaal…
Het lied begint helemaal passend bij de titel. Drums die paarden in galop impliceren (in 7/8, dat wel), een schreeuwerig gitaargeluid. Er zit een soort voorzichtige vaart in. Ook tekstueel: “Don’t look back / Don’t look down
Don’t look back / Keep your eyes on the standard”.
Dan is er rust: het refrein, sferisch en de mooie tekst: “See His glory, see His glory, see His glory”. Zo mooi! Het tweede gedeelte – ik moet het noemen – is ook onregelmatig geteld: 5/8.
Er volgt nog een couplet, met wat meer opbouw en ook wat meer tekstuele uitleg. De “standard” is het kruis. Na het refrein, even sferisch als eerst, bouwt het 5/8 gedeelte uit. Frank van Essen gaat los op de drums, daarna volgt een heerlijke gitaarsolo van Dave Bainbridge. Dit gedeelte ontwikkelt zich tot een meer keltische melodie (de maat is inmiddels gewijzigd van 5/8 naar 6/8).
Het refrein komt weer terug, maar nu steviger en met een prominent aanwezig orgel. Nu bouwt het op naar een meer rockend gedeelte. Orgel, een fijn basloopje onder het genot van de climax: “Gather up your reins, feel the wind blowing / The white horse is ready to release his power”.
Gloria en Kyrie 
Pingback: Afscheidsmuziek | Gloria en Kyrie