Waarom harde muziek er ook mag zijn!

Een fragment bij de DWDD, Mathijs verzekert ons dat het echt geen Lucky TV is: Andries Knevel interviewt een man van middelbare leeftijd, Bert Reinds. Ze luisteren naar een muziekfragment, waaruit de man naar eigen zeggen hoop haalt. Snoeiharde muziek! Andries kijkt er maar moeilijk bij. De man – ik had ’t ook niet zien aankomen hoor! – heeft een glimlach op zijn gezicht en geniet van de muziek. De onderliggende boodschap van Andries is wel duidelijk: dit soort muziek, daar kun je toch niet naar luisteren? (Bekijk het fragment hier, 1:25) 

Busted!
Busted! Ik hou ook van harde muziek. Niet zozeer in volume, maar vooral in heftigheid: harde gitaren (veel distortion), knallende drums, krachtige vocalen… Ik denk dat het ooit begonnen is met Eye of the Tiger van Survivor. Je weet wel, van Rocky (niet dat ik die film ooit heb gezien). Toen ik 14 was, was ik helemaal om. Het kon niet hard genoeg, hard rock, metal, thrash metal, death metal, grindcore…

En toen werd ik christen
Tien jaar later werd ik christen en ben ik nogal rigoureus door mijn verzameling heen gegaan: 300 cd’s in de container! Maar daarmee verdween mijn liefde voor harde muziek niet, en ik leerde ook veel nieuwe muziek kennen. Een van de grootste openbaringen voor mij was dat er hele goede (christelijke) progressieve rock is. Ik houd van veel muziekstijlen (van sommige rap tot klasiek, van bepaalde jazz tot metal) en in progressieve rock komt alles samen. Plus dat het vaak ook nog eens hele kwalitatief goede muziek is. En regelmatig ook hele harde gitaarpartijen. Win-win situatie!

Gelukkig, het is christelijke muziek
Het is inmiddels al weer 15 jaar verder, bijna 40. Ouder, wijzer (niet dat ik wijs ben, maar zeker wel wijzer dan toen 😉 ). Nog steeds houd ik wel van een stevig muziekje. Maar, kan dat wel? Andries Knevel had er zichtbaar moeite mee. Toen ik het hele fragment bleek dat hij zich een beetje ontspande toen Bert Reinds aangaf dat het christelijke muziek is (de Nederlandse band The Spirit That Guides Us). Nee Andries, niet alle harde muziek is niet-christelijk. (PS: ik ga nog een keer blog schrijven over wat christelijk muziek is. Of wat het niet is.)

Geen richtlijnen
En eigenlijk is het best een beetje dwaas dat ik zou moeten verdedigen waarom ik ook graag naar dit soort muziek luister. God heeft ons creatief geschapen, en een van de de dingen die daaruit voorkwam is harde muziek. Ja, er zijn metalbands die tekstueel bijzonder slecht passen bij mijn geloof. Daar luister ik ook niet naar. De Bijbel heeft ons – gelukkig – geen richtlijn gegeven voor hoe muziek gemaakt moet worden. Of we dat nu met snaren, koper of trommels doen…

Dus, kan ik heerlijk genieten van een rustig nummer als Foreign Soil van Iona:

Maar evengoed naar dit snoeiharde nummer van Emery, Scissors:

Van alles en nog wat
Het ligt natuurlijk maar aan mijn bui… dus ben ik blij met veel gig aan ruimte op mijn telefoon. De ene dat Psalmen voor Nu, de andere dag Neal Morse, dan weer eens Sting of misschien 2nd Chapter of Acts, een verzameling popmuziek uit de jaren ’80 of weer eens The Beatles. Zelfs Bach of Handel komt wel eens voorbij!

En? Wie houdt er ook van een stevige portie muziek? Of moet je er niets van hebben?

Advertentie